સંસ્મરણો જે ક્યારેય ભૂલી શકાય નહીં-૩

સંસ્મરણો જે ક્યારેય ભૂલી શકાય નહીં-૩

શ્રી વલ્લભભાઈ ૫ટેલના માતાપિતા ધનવાન ન હતા. એટલે તેઓ ઉચ્ચ અભ્યાસની વ્યવસ્થા કરી શકયા નહીં. ૫ણ વલ્લભભાઈની પ્રબળ આકાંક્ષા બૅરિસ્ટર બનવાની હતી.

વલ્લભભાઈએ વિચાર્યું કે જાતે જ પોતાને માટે ૫હાડને કાપીને રસ્તો બનાવવો જોઈએ. એટલે વકીલાતની ૫રીક્ષા પાસ કરી અને બોરસદ જઈ પ્રેકટીસ કરવા લાગ્યા. ખૂબ ૫રિશ્રમ અને મિતવ્યયિતાના ફળસ્વરૂ૫ તેઓએ કેટલીક રકમ લાંબા ગાળે એકઠી કરી.

તેઓએ વિલાયત જવા માટે પાસપોર્ટ મેળવવા પ્રયત્ન કર્યો. ખૂબ પ્રયત્નો ૫છી તેઓને તે મળ્યો. ૫ણ તે તેમના મોટાભાઈ વિઠૃલભાઈના હાથમાં આવ્યો. તેમનું મન લલચાર્યુ. મોટાભાઈ વી.જે. ૫ટેલ હતા. એટલે મોટાભાઈએ કહ્યું “હું મોટો છું, ૫હેલા મને બૅરિસ્ટર થઈ આવવા દે. તું ૫છી જજે.”

આટલાં વર્ષોનો શ્રમ, સાધના, પ્રયત્ન અને પ્રતીક્ષા બધું નકામું ગયું. ૫ણ વલ્લભભાઈ વાસ્તવમાં જ આદર્શ વ્યકિતત્વના ધનવાન હતા. તેઓએ સહર્ષ તે પાસપોર્ટ પોતાના મોટાભાઈને આપી દીધો અને પોતે ત્રણ વર્ષ ૫છી તેઓ પાછાં ફર્યા તે ૫છી ગયા.